Het broeide al langer in mijn hoofd. Anne Sophie zal toch, voordat ze mijn nest uitvliegt, iets meer van de wereld gezien hebben dan het reservaat Oisterwijk! De beste manier om haar wereldwijzer te maken, volgens mij, is erop uit te trekken. Lijkt heel eenvoudig natuurlijk. Niet als je, zoals ik, bij lange na niet het type globetrotter bent. Laat staan dat ik vooraan heb gestaan met het uitdelen van een serie talenknobbels om me uit penibele situaties te redden. Ik schut het niet uit mijn mouw om zonder haperen de weg te vragen in het Engels.
Niet alleen omdat het leuk is om samen met je dochter de wijde wereld in te trekken, persoonlijk vind ik het ook een stukje opvoeding dat ik haar graag wil meegeven. Zeker drie jaar liep ik al met dit voornemen rond. Ik kreeg het steeds benauwd bij de gedachte hoe ik mezelf dan in een grote stad ga redden. Ik spreek de taal voor mijn gevoel niet voldoende en een metroplattegrond is als een bord spaghetti voor me. Ik kan met gebarentaal de rekening vragen in een restaurant. Het kostte me dan ook heel wat kruim om de daad bij het woord te zetten. Toch heb ik begin dit jaar de stoute schoenen aangetrokken. Moet wel, want al over zeven jaar vliegt mijn dochter waarschijnlijk uit mijn nest.
Om ‘klein’ te beginnen en de optie open te hebben dat ik bij ‘paniek’ snel thuis kan zijn, koos ik voor de stad Parijs. Gaan zoveel mensen naartoe en ik ben er in vier uur…. én ook weer terug! Om het uitstapje ‘Parijs voor beginners’ te maskeren heb ik gevraagd of mijn lieve vriendin Erna mijn reisleidster wilde zijn. Slim, want zij kent Parijs op haar duim en zij heeft wél een Franse talenknobbel. Zo kan ik, onder haar vleugels, oefenen als ik een volgende keer echt alleen met mijn dochter de globe afreis.
Het begin van onze aankomst in de Parijse quartiers stelde me toch enigszins op de proef. Mijn grote hart werd diepgeraakt bij het zien van de vele mensen die vroegen om een aalmoes. De blik in hun ogen, de jonge leeftijd en de treurigheid die om hen heen hangt doet me pijn. Het liefst had ik deze mensen mee naar huis genomen. Ze onder mijn hoede genomen en gezorgd dat ze naar school konden gaan en te eten hebben. Dit moest ik echter toch van me af zien te zetten. Ik was hier naar deze stad gekomen om mijn eigen dochter een stapje verder te brengen op haar weg naar puberteit en volwassenheid.
Vanzelfsprekend trokken we op de fiets door hartje Parijs. Alsof ik nooit anders had gedaan voelde ik me onder Erna’s vleugels een vrijgevochten reiziger. Vol zelfvertrouwen namen we de geijkte paden van de Eiffeltoren, over des Champs-Élysées en viel onze mond open terwijl we de etalages van warenhuis Lafayette passeerden. Met het excuus dat je vakbroeders in den lande een bezoek brengt, zaten we gedrieën voor een pitstop bij Salon de thé Ladurée voor de beloofde macaronsensatie.
Al fietsend borrelden de grootse plannen op in mijn hoofd. Zag ik op elke Parijse avenue wel een plek, die opgesierd kon worden met een patisserie van mijn hand! Overal zag ik leuke pandjes om opnieuw een winkel te beginnen. Enfin, mocht mijn dagdroom realiteit worden, dan zal ik naast het leren loslaten van Anne Sophie, toch ook wat praktische kennis moeten opdoen. Nu ik de beginselen van ‘Parijs voor Dummies’ onder de knie heb, zou een inburgering niet misplaatst zijn. Het aantal woorden Frans dat ik spreek reikt niet verder dan de vocabulaire van mijn menukaart. Met crêpe suzette en tarte tatin vrees ik het niet helemaal te kunnen redden aan de avenue.
Zodra we de fiets hadden verruild voor de Über-app had ik de smaak te pakken. Dit is de uitvinding voor een vrijgevochten reiziger zoals ik. Op de plek waar je behoefte hebt aan een taxi, haalt de taxi je daadwerkelijk op. Hoe fijn is dat. Helemaal gelukkig verplaatsten we ons per taxi. De metropool werd behapbaar voor me. Ik was ‘los’. Bedacht alweer vele bestemmingen om met Sophie naartoe te gaan…. Stockholm, Londen, Ibiza… Nu nog Sophie die het moet aandurven om alleen met haar moeder die andere wereldplekken te gaan bezoeken! Paris, je réveille…
Groet,
Saranne
