Nadat ik voor een kort bezoek de oprit bij mijn ouders in Limburg afrijd, om terug te gaan naar de winkel in Oisterwijk, maakt een duivelse roes zich van mij meester. Borrelt een puberale gedachte in mij op … ineens loop ik in de winkelstraat van Oud-Wijck in Maastricht.
Het voelt goed! Alsof ik weer 16 jaar ben en op het punt sta kattenkwaad uit te halen. Even ‘een uurtje’ spijbelen kan toch geen kwaad? Ik loop langs het drukbezette terras bij de Wijcker-brug en bedenk dat ik eigenlijk nog niet heb geluncht. Heb ook zin om daar te zitten. Ziet er gezellig uit met al die mensen. Alleen… als ik mijn vaste route door de stad wil maken past dat niet in het spijbeluurtje van ‘the devil in me’.
Ik heb er trouwens altijd moeite mee om in mijn eentje ergens te gaan zitten. Sowieso verkeer ik graag in gezelschap om te kletsen of tevreden zwijgend naast elkaar te zitten. Bewonder de mensen die dat ogenschijnlijk makkelijk afgaat. Misschien is het moment aangebroken om eens over die schroom heen te stappen. Te doen wat mijn buikgevoel me ingeeft. Loop per slot van rekening niet volgens vooropgezet plan door Maastricht. Ik besluit mijn grenzen wederom te verleggen en zeg ‘ja’ tegen mijn buikgevoel. Dan niet alleen vanwege het hongerige deel.
Deze sublieme gedachte laat me opgetogen neerstrijken op het terras bij een tafeltje met uitzicht over de Maas. Even later brengt een dame mij een salade met geitenkaas en een watertje. Half ontspannen en enigszins onwennig met mijn situatie als einzelgänger, geniet ik van mijn moment alleen! Al lichtelijk geoefend in deze nieuwbakken rol en méér omdat ik de verleiding niet kan weerstaan, sluit ik af met een heerlijke cappuccino daarbij een klein scheutje hazelnootsiroop met slagroom. De beloning van mijn grensverleggend gedrag. Als ik het doe, dan meteen maar goed. 😊
Nog slechts 20 minuten restte mij van het spijbeluurtje. Gauw de brug oversteken. Ik passeer een winkel waarvan de jurken in de etalage me vrolijk stemmen. Frisse kleuren groen, geel en mooie bloemenprints en op het oog gemaakt van dunne katoen. Helemaal wat nog ontbrak in mijn warm-weer-garderobe. Niets lette me om een poging tot passen te wagen.
Een verademing als ik de winkel binnenga en de koelte van de airco een weldaad voor mijn hele lijf is. De koelte trekt door mijn kleren heen, gaat tot aan het bot. Fijn! Hier blijf ik even. Bedenk me dat dit ‘airco-shoppen’ deze zomer een uitkomst is … Uit de rekken haal ik genoeg jurken om zeker een half uur binnen te kunnen zijn. Een ‘spijbeluurtje’ is een rekbaar begrip, toch!
Mijn armen gevuld met kleurrijke jurken, stap ik vol optimisme de paskamer binnen. Daar brandt een strijd los tussen mijn verwachtingspatroon en de realiteit. Een deceptie als blijkt dat de airco slechts reikt tót het pashok. Het zweet breekt me alweer uit! En niet alleen vanwege het grote temperatuurverschil. Ook het todo-lijstje van persoonlijke verzorging steekt de kop op. Besef me dat ik hierin wat achterstallig onderhoud in heb te voorzien. Benen die slechts tot boven de knie zijn ingesmeerd met zelfbruiner. Corrigerend ondergoed blijkt niet zo corrigerend als voorspeld. Plus, ik had misschien toch iets meer moeten sporten dan ik mezelf heb ontzegd. Zo vink ik het lijstje aan vergeten aandachtspunten voor mijn lijf nog even verder af.
Toch besluit ik de temperatuurexplosie te weerstaan en maak een begin met het passen van de eerste jurk. Wat op de paspop in de etalage zo uitnodigend naar me keek hangt, tot op mijn enkels, hier in de paskamer als een hobbezak om mij heen. Is het boete voor het spijbelen of is het echt ík die niet net zo’n welgevormd lichaam heeft als de etalagepoppen? Vraag ik me onnozel af.
Een andere jurk toont duidelijk aan dat ik wel welgevormd ben, maar op een andere manier. En vooral in een andere vorm dan maatje 36 of 38 voorschrijft! Waarom kunnen designers geen jurken ontwerpen voor wat voller gevormde figuren zoals ik? In de etalages en magazines oogt het allemaal zo mooi. Dit model werkt niet op een maatje welgevormde 40-42. Ik krijg ruzie met de spaghettibandjes en de onderjurk. Na deze confronterende passessie vind ik uiteindelijk geluk in een heerlijke linnen jurk met een koordje om het middel dat alles mag accentueren!
Na te hebben afgerekend in de koelte van de winkel, vervolg ik mijn weg naar de parkeergarage. Al met al kom ik drie uur later terug in de winkel. Niemand die me heeft gemist of mijn aankomsttijd opmerkzaam vindt. Met z’n allen genieten we van een rijstevlaatje dat ik als souvenir voor de meiden heb meegebracht. Dit duiveltje mag wel vaker met me meereizen! En ook zonder Maastricht, ga ik vaker aan het solo-cappuccino drinken toegeven. 😊
