Aan het begin van het nieuwe jaar maak ik steeds een bucketlist om een aantal dingen af te werken, zowel zakelijk als privé. Geneigd ben ik om heel lang tegen dingen aan te hikken en daardoor alles maar steeds weer uit te stellen. Op een gegeven moment, meestal dus in de uitverkoren maand januari, krijg ik het zodanig op mijn heupen, dat ik in actie kom en de dingen in het eerste kwartaal toch maar afgetikt te willen hebben.
Voor de zaak moest het puntje op de i worden gezet. Eerdere gesprekken met coaches en adviseurs lieten mij inzien dat je als ondernemer je missie en strategie continue onder de loep moet houden. Bewust blijven van trends en ontwikkelingen, die een aanvulling zijn op je zaak, naar je toetrekken en afscheid nemen van zaken en gewoontes die daar niet meer bij passen. Ook al krijg ik van dat laatste een onbehaaglijk gevoel. Is namelijk niet zo mijn ding. Opschonen waar ik al jaren tegenaan hik! In het kader van het beste voor mijn winkel, trok ik in februari de stoute schoenen aan en ben ik gewisseld van chocoladeleverancier. Erg blij als ik was met de mensen die me aan de hand namen om me door dat, soms pijnlijke, proces heen te leiden.
Nu de winkel rijkelijk is gevuld met mooie kleurrijke bonbons, het heerlijk ruikt naar chocolade, was het tijd om zélf lekker en goed vormgegeven in mijn vel te gaan zitten. Ik liep al langer met de wens om me van mijn hardnekkige extraatjes te ontdoen. Als die eenmaal verdwenen zijn moet ik toch het ideale “zandloperfiguur” overhouden hield ik mezelf voor!? Die stap kon ik echter pas nemen op het moment dat alles en iedereen daarop was voorbereid en dat ik de winkel zeker drie weken kon loslaten. De afspraak daadwerkelijk vastleggen dwong me naar het moment van de ingreep toe. Ondanks dat ik van tevoren was gewezen op een langere herstelperiode, ging ik relaxt de ‘molen’ in.
In maart brak het moment suprême aan. Voordat het mes in mijn vel ging checkte de arts nog even mijn besluit en operatie “wespentaille” kon beginnen. Operatie is geslaagd, maar na het ontwaken voelde ik toch wel pijn in mijn gemummificeerde lijf. Het korset zat strak rond mijn buik. Durfde niet onder het donzen dekbed te voelen toen ik uit de narcose ontwaakte. Langzaam wennen aan mijn nieuwe vorm. Het was verboden me aan het lachen te maken.
Omdat ik door de arts en mijn nieuwe lijf tot rust was geboden, moest ik voldoende afleiding hebben om de volgende weken te vullen. De Netflix series stonden bij thuiskomst al te wachten. Na de eerste aflevering snapte ik in een keer de mensen die aflevering na aflevering blijven kijken.
De serie ‘Velvet’ met twaalf afleveringen per seizoen en reeds vier seizoenen geproduceerd hielden me makkelijk aan het bed gekluisterd. Zo spannend of de hoofdrolspeler wel met de goede gaat trouwen….wat extra vooruit gespoeld omdat ik mijn nieuwsgierigheid niet kon bedwingen en was ik iets sneller bij het romantische einde.
Mijn hond Choco was blij dat mijn nieuwe vorm me 24/7 aan huis kluisterde. Ze week nauwelijks van mijn zijde. Verrast als ze was dat de baas ook dagen thuis kan zijn! We begonnen de dag steevast met een gezamenlijk ontbijt. Die innige band met haar mis ik enorm nu ik met mijn “zandloperfiguur” weer in de winkel sta.
Anderhalve week na de operatie kon ik toch al meer bewegen dan nodig is voor alleen de afstandsbediening vannde televisie. Het herstel verliep voorspoedig en ging gestaag. In april ben ik zelfs als herboren weer aan de slag gegaan. Gehuld in mijn lievelingscombinatie van blauwe broek met witte blouse, wat voorheen alleen in mijn dromen voorkwam! En een mooie nieuwe rode zijde jurk waarin ik mij meer dan op mijn gemak voel….
Nu de metamorfoses voor de winkel en mezelf zijn geslaagd, kan ik de rest van het jaar met een leeg hoofd verdergaan. Is er weer ruimte om dingen waar ik tegenaan hik op te slaan op de bucketlist. Hoef ik me geen zorgen te maken dat ik op Ibiza een “modderfiguur” sla naast mijn slanke dochter.
