Omdat Zuid-Limburg mij herinnert aan mijn onbezorgde jeugd en zo’n fijne plek is om te vertoeven deel ik die passie graag met mijn liefste. Zo struinen we op een bepaald moment door de karakteristieke straten en steegjes van Maastricht. Vertel ik hem honderduit over de beste zaken voor de lekkerste cappuccino, een kostuum voor Carnaval, de lekkerste rijstevlaai, de mooiste bloemenwinkel en de juwelier die alles heeft dat mij nog meer kan laten stralen! Later schuiven we samen aan, aan de lange tafel waar ik altijd mijn favoriete schotel Limburgs ‘zoervleisj’ bestel.
Al gezellig kletsend, en garnalen pellend, valt mijn oog op het rood velourse gordijn voor de entree dat plots opzij wordt geschoven. Een nieuw gezelschap stapt het restaurant binnen. Alsof mijn voorgevoel werd waargemaakt… Ik zie het meteen. Weet even niet wat ik moet denken, hoe te acteren, wat te doen terwijl ik ergens steeds geweten heb dat zo’n moment zich een keer aandient.
Het maakt me verlegen, onhandig. In het gezelschap dat binnenstapt bevindt zich iemand met wie ik leuke herinneringen heb gemaakt. Voor mijn hart is het aanpoten geblazen. Hoe onwaarschijnlijk is het dat ik, een fractie van een seconde, oog in oog sta met een oude liefde. Het heeft zo moeten zijn, uitgerekend op deze dag, in dit restaurant, op dit moment, pellend aan garnalen.
Als reactie draai ik mijn hoofd weg van de entree. De vuurrode blos over mijn hele hoofd verraadt dat ik me even van mijn stuk gebracht voel. Dit plotselinge fysieke kenmerk gaat zelfs aan mijn lief niet onopgemerkt voorbij. Zo’n blos én sprankeling in mijn ogen zijn wel heel overtuigend dat een kalverliefde nog best emoties in je los kunnen maken.
Na het gevoel te zijn overvallen, sijpelt meteen ook de komische kant van de situatie door. Met zijn gezelschap passeert de persoon in kwestie ons. Neemt plaats aan een eigen tafel. Geen blik van herkenning is uitgewisseld. De terloops verzonden smiley, als vervanger van de voorgenomen sociale begroeting ‘Hé hallo X, wat toevallig na al die jaren…’, blijft onbeantwoord. Jammer want ik heb op zolder een volle boodschappentas aan leuke herinneringen aan deze oude liefde, en zijn opvolgers, die vast summier opgesomd hadden kunnen worden. Servetjes waarop mij oneindige passionele liefde is verklaard, roosjes, inmiddels gedroogd, om mijn 21ste verjaardag te vieren, cassettebandjes met mijn lievelingsmuziek en vakantiekaarten waarop, de nog af te tellen dagen staan, tot elkaars wederzien. Het was leuk geweest als we die onbevangen, onuitwisbare, tijd nog snel konden doornemen.
Via Facebook of LinkedIn droom ik nog weleens weg in mijn geschiedenis van bijna volwassene. Zoek ik degenen op met wie ik, hand in hand, vrolijk op de fiets de heuvels op- en afzwoegde en op gezette momenten ging picknicken in het heuvelland. Jammer dat die onbezonnenheid op een bepaald moment niet meer in de routine met je lief zit, bijna is verdwenen. Alsof in je huidige situatie, spontaniteit voor het geluk met je liefste, niet het eerste is waar je mee bezig bent. Of zelfs nog erger misschien, niet bij je leeftijd vindt passen. Terwijl die onbezonnenheid juist heerlijk is, hoe oud je ook bent. Eigenlijk geeft het mij veel positieve energie en nieuwe impulsen. Die ‘gekke’, onvoorspelbare kant van mezelf dien ik in leven te houden. Zeker met al die chocolade hartjes voor Valentijn in de winkel zou ik zelf het voorbeeld moeten geven.
