Ik zou mezelf trakteren op drie dagen RUST! Drie hele dagen met mezelf op pad. Even weg, weg van de winkel, het hoofd leeg maken. Naar mijn omaatje, naar Maastricht en doen en laten waar ik zin in heb. Geen regels, alleen maar inspiratie opdoen voor het nieuwe jaar.
Ik was waarschijnlijk te veel gebrand op die afspraak met mezelf. Uitgerekend weerhield een kapotte accu me, om in alle vroegte uit Oisterwijk te kunnen vertrekken. Pas in de namiddag kon ik de opgekropte spanning in mijn gemoed van me afschudden. Bij het tafereel van de kleurrijke, glooiende Limburgse heuvels kwam ik tot bedaren. Ik was weer thuis in Limburg!
Gearriveerd in Maastricht heb ik dat thuisgevoel extra innig omarmd door maar meteen een bezoek te brengen aan Friandise. Intens gelukkig loop ik met een dozijn bonbons de deur uit. Het laat me koud wat mijn sportcoach allemaal kan zeggen bij het zien van mijn guilty pleasure. Het smaakt als nooit tevoren. Het bevestigt eens te meer, waarom ik er even tussenuit moet. Melk, puur, wit, advocaat of caramel… het maakt allemaal niks meer uit … het is goed voor me… ‘t zakje moet leeg …
‘s Avonds in het restaurant zit ik verscholen in de verste uithoek, met het overzicht op de andere tafels. Mijn gedachten glijden nutteloos af naar de verhalen achter de andere gasten. Wie zijn de verliefde koppels, welke mensen hebben elkaar niets meer te vertellen, wie zijn zakelijk hier met elkaar in gesprek? En ik, met mijn thuisgevoel, alleen aan een tafeltje.
Na een voortreffelijk driegangendiner sta ik voldaan op van mijn tafel en verlaat het restaurant. Mijn veelvuldig gebruikte servet camoufleert de Bridget Jones in mij. De broodkruimels, de wijnvlekken en eigenlijk het hele menu dat ik heb gegeten, ligt ter herkenning onder het servet, verspreid over mijn tafel.
Terug op mijn hotelkamer laat ik me breeduit vallen op het bed. Elke vezel begint langzaam te ontspannen. Mijn telefoon geeft geluid.
“Saranne, please add me to your LinkedIn network”
Het verzoek is afkomstig van een collega. Gek genoeg iemand die reeds langere tijd, zo nu en dan, rondspookt in mijn gedachten. Die onrust stookt in mijn habitat.
“Accept”
De verbinding is gemaakt. Het is zo’n figuur, die zonder dat je ze ooit hebt gezien of gesproken, je een onbestendig onderbuikgevoel bezorgt. Dat je niet kunt aangeven of je uit hun buurt moet blijven of juist moet omarmen. Enfin, heel constructief als je in 3 dagen tot jezelf wilt komen.
“Ik wil met je sparren”
Natuurlijk, dat heb ik vaker gehoord. Loop daar niet erg warm van nu. Integendeel, de adrenaline giert door mijn lijf. Had ik net behoefte aan. Man, ik wil rust! Ondanks deze onverwachte en enerverende wending in mijn me-time, val ik als een blok in slaap.
De volgende ochtend laat ik me verwennen bij het exclusieve Château St. Gerlach. De barista had het goed met me voor. Ook hier geef ik me gelukzalig helemaal over aan de beste cappuccino en bijkomende zoetigheden. De kleurrijke omgeving van het domein in me opnemend.
“Ik heb iets dat jij graag wilt hebben”
Onaflatend wordt mijn gemoed op de proef gesteld. Waar ik zo toe was aan rust, zit ik vastgekluisterd aan mijn spookbeelden. Iets in mij dwingt me om te blijven reageren en de dialoog niet te laten liggen tot na mijn ambitiesessie in het Zuiden. Het fascineert en intrigeert.
“Ik heb iets wat jij niet hebt… en jij hebt iets wat ik niet heb…”
Waar eerst angst de boventoon voerde, begint een stem in mij mogelijkheden te opperen. Het gesprek aangaan kan altijd, toch. Per slot van rekening denkt deze persoon groot en daar steek ik altijd iets van op. Ook al overheerst de angst van het onbekende. Bang om een verkeerde weg in te slaan. Benieuwd wát van mij, deze persoon zo interesseert… intrigeert eigenlijk.
Het blijft een compliment dat ik word gevolgd en mensen de verbinding met me zoeken. Feit dat iemand een stap zet om met mij in contact te komen, biedt kansen waar ikzelf waarschijnlijk aan voorbij zou gaan.
Terug in Maastricht zoek ik mijn heil in de Mariakapel van de basiliek. Een half uur lang concentreer ik me op het nieuwe inzicht welke ik vanmorgen heb opgedaan. De bezinning dat mijn angst is omgezet in kansen. Dat geeft zoveel rust! Dat ene zetje had ik nodig om weer mogelijkheden te zien in een richting die ikzelf eerder niet zag.
Met een voldaan gevoel trap ik het gaspedaal in. Blij om met het thuisfront mijn nieuwe energie te kunnen delen. Bruisend, zoals ik me jaren geleden voelde, terug naar huis. Ik ruik de stal.
