Waar één dag er éven tussenuit steeds naar méér had geproefd, zouden vier dagen ‘retraite’ een overkill aan ontplooiing behoren op te leveren. Bij mij werkt dat kennelijk toch helemaal anders.
Al weken romantiseerde ik dat ik zou toegeven aan hetgeen in me opkomt. Zag mezelf al liggen in de meest luxe spa, volledig ontspannen, komkommerschijven op mijn ogen, een kleimasker op mijn gezicht, voeten laten masseren, een dikke badjas aan waar ik me nog eens 10 kilo zwaarder in voel, alleen maar gemberthee, gezonde sapjes en het boek uitlezen waarin ik was begonnen op Vlieland. Mijn culinaire verlangen zou ik stillen in het tweesterrenrestaurant. Ondertussen borrelden dan nieuwe ideeën voor de winkel, nieuwe gerechten, inspiratie voor de feestdagen en vele nieuwe vakantiebestemmingen in mijn gedachten op … Een retraite van vier dagen in een wellnessresort, vlak over de grens bij Maastricht, had ik mezelf gegund. Van al mijn geromantiseerde fantasieën heb ik uiteindelijk níets terechtgebracht!
In mijn poging om alles en iedereen netjes en zelfvoorzienend achter te laten was ik echter vergeten dat ik zelf ook ‘klaar’ moest zijn om vier dagen toe te geven aan de nulstand. Ik meende de stapel strijkgoed weg te moeten werken en het huis enigszins opgeruimd achter te laten. Bepakt, alsof ik twee weken op reis ging, keerde ik halverwege de afslag naar de snelweg nog eens huiswaarts om mijn slippers op te halen voor het zwembad. Volledig overtuigd dat ik daar alle dagen zou doorbrengen.
Wat ik ook dacht aan ‘voorbereiding’ te moeten doen om ‘geland’ de vierdaagse retraite te beginnen, ik zat mezelf volledig in de weg om 100% te durven toegeven aan ‘het niets doen’. De retraite begon zelfs met een bezoek aan de Zweedse interieurontwerper. Voor slechts de aanschaf van één kussensloop liep ik over het ingewikkeld lange wandelpad waar geen eind aan leek te komen. Wat in G..’s naam deed ik hier. Een voorbode dat ik totaal niet klaar was om te beginnen aan een ontspanningsverlof.
Aangekomen in het vijfsterrenhotel, waren de administratie, de planning en bestellijsten als onlosmakelijk onderdeel van mij op de achterbank van de auto meegereisd. De tegemoetkomende butler nam ik zelfs graag het werk uit handen. Als reactie op zijn reikende hand met de mededeling ‘Daar ben ik toch voor’ moest ik diep overwegen of ik de controle kon laten varen. Ik verkeerde nog in een ‘state of work’ en hield de touwtjes het liefst in handen in plaats van me te laten ontzorgen. De relaxdrempel waar ik overheen moest klimmen bleek te hoog. Ik durfde niet de indruk te wekken dat ik kwam om niets te doen.
Om het gevoel van mijn missie te vinden bezocht ik maar de Mariakapel van de basiliek aan het Onze lieve Vrouwenplein. Niet dat ik erg katholiek ben opgevoed… In de kapel heerst een intens gevoel naar rust en bezinning. Wellicht dat een vonk naar mij kon overslaan. Hier hangt tevens iets magisch en voel je je nietig en dienstbaar. Deze serene plek sla ik nooit over om een kaarsje op te steken voor degene waar ik van houd en voor iedereen die is overleden. Het bezoek aan de plek zorgde echter niet voor het proces waarvoor ik was gekomen.
Het ultieme gevoel van onafhankelijkheid wilde ik o zo graag voelen. Daartoe keek ik halsreikend uit naar het viergangendiner in het tweesterrenrestaurant van het hotel. Ik verlangde er ontzettend naar om hier alleen aan een tafeltje te eten. Het lekkerste gerecht te kiezen en met oprechte aandacht te genieten van de gastronomie, de omgeving, de gasten en de gastheer.
Zo alleen dineren bleek echter toch een maatje te groot voor me … Ik had een dosis lef nodig om het tweesterrenrestaurant binnen te stappen. Die cappuccino alléén op het terras bleek wel de max. 😊
De drempel van één van mijn favoriete restaurants in Maastricht was vele malen lager. De romantiek vond ik in een hoekje dicht bij de keuken van het restaurant. Na het aperitief en de Ceasarsalade kon ik het dessert van de aangename gastheer niet weigeren. Ondanks dat ik oververzadigd was, ging ik pas naar buiten na de jasmijnthee en een madeleine. Terug naar het hotel met mijn werktas onder mijn arm. Ook nu de indruk wekkend alsof ik een drukke werkdag achter de rug had.
De vier dagen hadden nul rendement opgeleverd. Behalve dan dat het meegereisde winkelwerk op een prachtige hotelkamer is volbracht! Dat ik nu, na een paar weken terug te zijn, weer verlang naar een paar dagen weg…. Een nieuwe poging waarin ik het ‘echt’ héél anders ga aanpakken. Als stok achter de deur reserveer ik dan alvast alle mogelijke wellnessen, schoonheidsbehandelingen en restaurants, zodat ik drempels móét slechten en mezelf dwing tot relaxen.
